تاثیر آبیاری، محلول‌پاشی متانول و تراکم بوته بر صفات مورفوفیزیولوژیکی، عملکرد و اجزای عملکرد پنبه

به‌منظور ارزیابی اثر آبیاری، محلول­پاشی متانول و تراکم بوته بر صفات مورفوفیزیولوژیکی، عملکرد و اجزای عملکرد پنبه، آزمایشی به‌صورت کرت­های دوبار خرد شده در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1393 اجرا گردید. دور آبیاری (آبیاری پس از 120 و 240 میلی‌متر تبخیر تجمعی از تشتک تبخیر) به‌عنوان فاکتور اصلی، محلول­پاشی متانول (صفر، 10 و 20 درصد حجمی) به عنوان فاکتور فرعی و تراکم بوته (10 و 20 بوته در متر مربع) به عنوان فاکتور فرعی فرعی بود. نتایج نشان داد که دور آبیاری اثر معنی­داری بر ارتفاع بوته‌، تعداد انشعابات ساقه اصلی، قطر ساقه، هدایت روزنه‌ای، شاخص کلروفیل، محتوای نسبی آب برگ، تعداد غوزه در متر مربع، عملکرد پنبه دانه و الیاف، عملکرد وش و عملکرد بیولوژیک داشت. با کاهش دور آبیاری از 240 به 120 میلی‌متر تبخیر تجمعی این صفات به طور معنی­دار و به‌ترتیب 3/16، 8/48، 3/25، 4/105، 6/11، 6/23، 9/60، 8/60، 6/76، 9/68 و 6/55 درصد افزایش یافت. محلول­پاشی متانول نیز تعداد غوزه در متر مربع و عملکردهای دانه، الیاف، وش و بیولوژیک را به طور معنی­داری افزایش داد. همچنین ارتفاع بوته، تعداد غوزه در مترمربع و عملکردهای دانه، الیاف، وش و بیولوژیک با افزایش تراکم از 10 به 20 بوته در متر مربع، به‌طور معنی‎دار و به‌ترتیب 4/14، 5/23، 4/15، 7/26، 2/21 و 6/17 درصد افزایش یافت. به‌طور کلی بر اساس نتایج این آزمایش تیمار آبیاری پس از 120 میلی‌متر تبخیر از تشتک تبخیر، محلول‌پاشی 10 درصد حجمی متانول و تراکم 20 بوته در مترمربع برای زراعت پنبه در بیرجند مناسب به نظر می­رسد.